شب را به زیر سرخ پر خویش می کشم
در من هراس نیست ز سردی و تیرگی
من از سپیده های دروغین مشوشم »
(کسرایی)
ما مرغ آتشیم
ما مرغ آتشیم
در ما هراس نیست ز سردی و تیرگی
ما از سپیده های دروغین گذشته ایم.
ما مرغ آتشیم
با بال شعله های فروزان انقلاب
چون آتشین عقاب
تا قله های سرکش اوج زمانه ها
تا بیکرانه ها –
پرواز می کنیم.
ما مرغ آتشیم
ما آشیان خویش
در بی کران سبز پهن دشت آسمان
بر شاخسار جنگل خورشید می نهیم.
ما مرغ آتشیم
ما در پیام خویش
با بال شعله پرور موج ترانه ها
از شاخسار جنگل خورشید بر زمین
بهر زمینیان
بهر زمینیان فسون گشتهٔ اسیر –
در بند روسپی سیه کار شهر شب
پرواز می کنیم
واندر مسیر خویش
صد نردبان نور
چون کهکشان به جانب خورشید می کشیم.
ما مرغ آتشیم
در ما هراس نیست ز سردی و تیرگی
ما از سپیده های دروغین گذشته ایم.
کابل، آذر ۱۳٦۳